نوستالژی


تو اسباب کشی گاهی چیزهایی رو پیدا میکنی که نوستالژی و خاطره ی بی انتهاست!! هوم...جایزه ی شاگرد اولی کلاس اولم یه کتاب بود...«به مورچه نگاه کن»!! شاید فقیرانه به نظر برسه اما حالا ثروتی از خاطره هاست با یاد داشتی از مدیر محبوبم آقای علی اکبر نیاستی...هرجا هستی دلت شاد و تنت سالم.


شاعرانگی های من

شعر می گفتم! و چقدر این حس لطیف را دوست داشتم...هر بیت احساسی بود وصف ناشدنی!! اما چه شد که دیگر سر ریز نشد آن همه لطافت شاعرانه...نمی دانم!!


امروز بعد از شاید 6 سال، قدری نوشتم و قدری سیراب شدم!! هرچند غزلم نیامد اما نوید آمدنش شاید این سیاه مشق  باشد:



شعر اول



کودکی چه خوب بود!

گریه ام ،

پشت دره ی غروب بود!

صبح ها با صدای مادرم،

نان و بازی و سرود

عصرها،

دست های گرم تو

داغ

مثل ماسه های ساحل جنوب بود!


...

مدرسه؛

بدون تو، بدون بازی و سرود

مدرسه؛

زنگ قبل زنگ بعد

زنگ سنگ و چوب بود!

مدرسه ؛ بدون تو

غروب بود...



Humans of New York


به مطلب خیلی جالبی برخوردم که دلم خواست توی وبلاگم بذارمش :) امیدوارم مخاطبینم هم مثل من خوششون بیاد از خوندن و دیدن...


“براندن” عکاس / بلاگر آمریکایی مدت هاست تحت عنوان 

روایت های تصویری / نوشتاری اش، از زندگی مردم را منتشر میکند. او که در ماه دسامبر به ایران سفر کرد میگوید: “علیرغم هشدارهای دولت آمریکا برای سفر به ایران و به ویژه عکاسی در آنجا، من به ایران آمدم. کشوری زیبا با تاریخچه ای غنی و مردمانی مهمان نواز. آنها مردم آمریکا را به طور ویژه ای دوست دارند. به ما لبخند میزنند، برایمان دست تکان میدهند، به صرف غذا دعوتمان میکنند و میخواهند پیغام های شخصیشان را به جنیفر لوپز برسانیم. استفاده از تکنولوژی، موزیک ها و فیلم های آمریکایی در اینجا عمومیت دارد. در ایران هم مانند بقیه کشورها، مردم عقاید و دیدگاه های متفاوتی دارند اما اکثریتشان با احترام و حسن نیت با شما برخورد میکنند. تنها نکته تاسف آور، رابطه خصومت آمیز بین دولت های این دو کشور است. اخیرا به دلیل کاهش ارزش ریال، سفر به ایران نیز بسیار ارزان تمام میشود.”( عکس ها و کامنتهای آمریکایی ها واقعا جالبه)

Inline image 10


برای خواندن ادامه ی این مطلب به لینک زیر بروید لطفا:

لینک


کاپیتان

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.